Cerddoriaeth newydd

Mae'r cofnod hwn yn dangos sut yr ydw i wedi syrthio ar ei hol hi efo cerddoriaeth. Roedd 'na gyfnod pan oeddwn i'n prynnu hanner dwsin o recordiau newydd bob penwythnos, a fyddai 'na ddim byd wedi llwyddo i lithro drwy fy rhwyd. Erbyn hyn, dwi'n dad i ddau o blant, mae pres yn brin, a dwi'm yn cofio'r tro dwytha i mi brynnu copi o Word, yr NME na unrhyw un o'r cylchgronnau hynod fasiynnol oedd yn pentyrru wrth ochr fy ngwely fi bum mlynedd yn ol (Comes with a Smile? Vice? ).
Cael hyrddiau o brynnu recordiau newydd ydw i dyddiau yma. Dwi'n cael rhyw banic, wrth feddwl bod yr obsesiwn sydd wedi fy nghynnal i ers bron i ugain mlynedd yn pylu. Pan ddaw'r panic, dwi'n rhuthro allan i brynnu (neu lawrlwytho) popeth y galla i.
Mi dorrodd fy iPod i wythnos dwytha, a diolch i haelioni'r cwmni yswiriant, mae 'na un newydd sbon wedi cyrraedd yn y post ddoe - sydd yn ysgogiad i mi fynd i chwilio am gerddoriaeth newydd i fynd arno fo.
Un o'r pethau sydd wastad wedi fy mhoeni fi ydi fy mod i wedi syrthio ar ei hol hi gyda chwilio am artistiaid newydd. Mae 'na rhyw faint o falchder yn perthyn i fod y cyntaf mewn criw i ddarganfod band gwych, neu gan arbennig. Peth trist iawn yw cyfaddae mod i'n dal i gofio mai fi oedd y cyntaf o'n criw ni o ffrindiau i sylweddoli mor wych yw 'First we take Manhattan' Leonard Cohen, neu mai fi oedd y cyntaf i brynnu albym gyntaf Phoenix. Erbyn heddiw, dwi'n gorfod dibynnu ar fy ffrindiau i awgrymu pethau i mi wrando arnyn nhw.
Efallai ei bod hi'n arwydd o pam mor ar-ei-hol-hi ydw i mai rwan dwi'n gwrando yn iawn ar Sufjan Stevens am y tro cyntaf. Dwi wedi clywed pytiau o'r blaen, a wedi hoffi yr hyn yr oeddwn i'n ei glywed. Ond tan i mi lawrlwytho The Avalanche wythnos yma, nes i ddim sylweddoli pam mor wych yw ei gerddoriaeth. Neu yn hytrach, pam mor berffaith mae ei gerddoriaeth yn gweddu fy chwaeth i. Er bod gen i gasgliad helaeth o gerddoriaeth, yn mynd o techno i tountry, indie kid ydw i yn y bon, ac indie kid eithaf fussy.
Mae bandiau indie pync yn iawn, ond y bandiau dwi'n wirioneddol wirioni arnyn nhw ydi bandiau indie "gwlyb" (fel y mae un ffrind yn mynnu eu disgrifio) - Bandiau indie pop, sy'n canu caneuon gyda alawon catchy, offerynnau 70au, a geiriau am gael eich bwlio yn yr ysgol a methu ffeindio cariad. Ar dop y rhestr mae Belle and Sebastian, gyda The Smiths, The Decemberists, The Shins, a Herman Dune yn dod yn eithaf agos ar ei hol. Ac mae Sufjan Stevens yn ffitio yn berffaith i mewn i'r categori yma.
Wrth gwrs, mae Sufjan Stevens o gwmpas ers blynyddoedd, ac mae pawb call wedi bod yn gwrando arno ers ymhell cyn fi. A does 'na neb yn mynd i fod yn impressed mod i wedi ei ddarganfod bum mlynedd yn ddiweddarach. Ond yn y pen draw, dyw hynny ddim yn newid y ffaith bod gwrando ar 'Chicago (acoustic version)' neu 'No Man's Land' wedi llwyddo i roi gwen anferth ar fy ngwyneb i droeon dros y dyddiad dwytha.